از ماست که بر ماست

   به یاد داشته باشیم که در زندگی، به داشته ها و کمالات خود، افتخار کنیم؛ اما پلک های خود را با غبار غرور پر نکنیم. چون دقیقا تیر شکست را بر خود روانه می کنیم. از ناصر خسروی عزیز بیاموزیم:

 روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست

 واندر طلب طعمه پر و بال بیاراست

 بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت:

 «امروز همه روی زمین زیر پر ماست،

 بر اوج فلک چون بپرم -از نظر تیز

 می‌بینم اگر ذره‌ای اندر ته دریاست

 گر بر سر خاشاک یکی پشّه بجنبد

 جنبیدن آن پشّه عیان در نظر ماست.»

 بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید

 بنگر که از این چرخ جفا پیشه چه برخاست:

 ناگه ز کمینگاه، یکی سخت کمانی،

 تیری ز قضا و قدر انداخت بر او راست،

 بر بال عقاب آمد آن تیر جگر دوز

 وز ابر مر او را بسوی خاک فرو کاست،

 بر خاک بیفتاد و بغلتید چو ماهی

 وانگاه پر خویش گشاد از چپ و از راست،

 گفتا: «عجب است! این که ز چوب است و ز آهن!

 این تیزی و تندیّ و پریدنش کجا خاست؟!»

 چون نیک نگه کرد و پر خویش بر او دید

 گفتا: «ز که نالیم که از ماست که بر ماست.»